Po Zapaśniku nie ma takiego filmu biograficznego o podstarzałej gwieździe, który by mnie ruszył.
Klasyczny schemat: główny bohater był kiedyś kimś, teraz musi szlajać się po obskurnych barach i grać za grosze, przy okazji dobija go samotność i nałóg, a wtedy pojawia się promyczek nadziei w jego życiu, który...gaśnie.
Film ogląda się niezwykle przyjemnie, tak samo, jak słucha się muzyki country, ale brakuje tu emocji, mocniejszej puenty, jakiejś bomby zegarowej ustawionej czasowo na finał. Film nie dłuży się w nieskończoność, ale miałem dziwne wrażenie pod koniec seansu, że film był cholernie niepotrzebny. Bo Bad spotkał w końcu kobietę swojego życia, która miała docelowo wyciągnąć go z bagna i dać nadzieję i kopa do życia, ale ostatecznie dał sobie z nią spokój. O dziwo, okazało się,że od kobiety dużo lepszy jest zastrzyk gotówki i była ona jedynie przystankiem w jego życiu, podczas którego udało mu się napisać piosenkę. Przez to cała historia zdaje się być jedynie jakimś epizodem w życiu Bada, w dodatku nic nie znaczącym.
Biografii tej brakuje ikry, ciekawych momentów z życia muzyka, które przybliżyłyby widzowi świat country, pozwoliły zagłębić się w małomiasteczkowe speluny i przydrożne bary. Brakuje także klimatu, który można chłonąć przez cały seans.
Film przyjemny,ale beznamiętny. Nic nowego jeśli chodzi o biografie stetryczałych gwiazd.
Oskar dla Bridgesa - dyskutowałbym, Oskar za najlepszą piosenkę - powinien być przyznany za Fallin' & Flyin'.