Jej działanie pozytywnie przyczyniło się do zduszenia rozbuchanej mafii narkotykowej. Lecz wszystko zdawała się robić w otwarty, tupeciarski, prowokatorski sposób. Czuję, że nie wypada umniejszać postaci Veroniki po obejrzeniu jednego filmu, nigdy wcześniej nie słysząc o niej. Niemniej oglądając kreację Cate Blanchett, nie zgodziłabym się z popularnymi opiniami, że cnota jaką jest odwaga przystaje do tytułowej dziennikarki. Mam wrażenie, że kierowało nią coś innego. Na jej osobowość składała się wręcz naiwność i dziecinność. Jakby to poryw emocji napędzał ją do bezkompromisowego przekraczania granic. Jakby myślała, że ma do czynienia z bandą łobuziaków, a nie przebrzydłymi przestępcami nie cofającymi się przed niczym. Miało się wrażenie, że ona po prostu nie wierzyła, że dotknie ją zemsta. Sądziła, że do końca będzie wykładać karty. Była jak żołnierz idący na wojnę, świadom wszędobylskiej śmierci i kalectwa, wierzący jednak, że to zbyt abstrakcyjne, by miało dotyczyć akurat jego.